Recenzje na widelcu

#WspółpracaRecenzencka

Miała być Japonia! Powoli szykowałam się do wycieczki życia, zaczęłam nieśmiało przymierzać się do planowania trasy, a tu nagle niespodzianka! Wyprawa została przełożona, ale nie odwołana. Może nawet lepiej? Będę miała więcej czasu, a z publikacjami takimi jak ta, z pewnością uda mi się dopiąć wszystko na ostatni guzik!

„Japonia. #Travel&Style” to przewodnik wydany nakładem wydawnictwa Bezdroża. Książka już na pierwszy rzut oka robi wrażenie jakością wydania oraz mnogością fotografii. Bo tych drugich jest naprawdę co niemiara! Świetnie obrazują opisywane miejsca i zagadnienia, dzięki czemu łatwiej wczuć się w klimat, a nawet ustalić, czy zwiedzanie danej lokalizacji nas w ogóle interesuje.

Publikacja ta to świetny przewodnik dla takich laików jak ja. Bo jest w nim pokrótce wszystko: historia kraju, opis przyrody, kultury, dokładne omówienie co gdzie zwiedzić, ale też poręczne podsumowania tematów najważniejszych dla turystów (np. gdzie znajdują się ambasady). Dzięki temu z tego tytułu można korzystać na różne sposoby: jeśli interesuje nas ogólne poznanie kraju – można skupić się na częściach opisujących bardziej uniwersalne zagadnienia np. kulturę. Będzie to też niezastąpione wsparcie, gdy chcemy zaplanować konkretną trasę zwiedzania. W książce znajdziemy rozdziały poświęcone poszczególnym częścią kraju, a w nich dokładne opisy co i gdzie można znaleźć (wraz z adresami). Na obecnym etapie te fragmenty wydały mi się zbyt techniczne, ale z pewnością wrócę do nich później.

Można też do książki podejść zupełnie inaczej. Przewodnik wyróżnił kilka sposobów zwiedzania np. aktywny, związany z kulturą itp. i oznaczył odpowiednie strony określonymi kolorami. Jeśli więc interesuje nas konkretny typ wypoczynku, łatwiej będzie nam znaleźć właściwe strony książki.

Dużym plusem jest też zamieszczenie w przewodniku praktycznych porad. Dowiemy się z niego co gdzie kupić, na czym można oszczędzić, a co jest warte swojej ceny. Poznamy też najbardziej podstawowe zwyczaje panujące w japońskim domu (tak, też trzeba zdjąć buty), żeby uniknąć krępujących sytuacji, gdy już zostaniemy zaproszeni.

Moim zdaniem ta publikacja jest dosłownie idealna dla turysty. Owszem, wiele kwestii omawia pobieżnie, ale po przewodniku nikt nie spodziewa się raczej dokładnej analizy historii. Niektóre kwestie są jedynie zarysowane i jest to w pełni na miejscu, jeśli chodzi o publikacje, którą będzie się nosić przy sobie w trakcie zwiedzania.

W zasadzie jedyne, co mi się nie podoba to… okładka. Wcześniejsze wydania miały zdecydowanie bardziej pasujące grafiki, chociaż trzeba przyznać, że ta zdecydowanie się wyróżnia na tle innych przewodników.

Nie ważne, czy planujecie wycieczkę do Japonii, czy po prostu chcecie poczytać o tym kraju, ta książka jest zdecydowanie warta uwagi!

#WspółpracaRecenzencka

Jedzenie pełni różne funkcje. W pierwszej kolejności do głowy przychodzi zaspokojenie głodu, ale to nie jedyna możliwość. Posiłek to często okazja do spotkań towarzyskich, do zacieśnienia więzi. Może też służyć jako dekoracja, a w czasach Internetu, również sposób na zwiększenie swojej popularności lub zebranie kilku pochlebstw. Ale na początku naszej drogi, w dzieciństwie, jedzenie to też niesamowita przygoda.

O czym jest ta książka?

„Ala i Anetek jedzą” to publikacja autorstwa Joanny Anger i Anny Piszczek wydana nakładem wydawnictwa Mamania. Z kolei za przepiękne ilustracje odpowiada Natalia Berlik. Jest to mała książeczka przeznaczona dla najmłodszych. Składa się na nią dokładnie 20 stron, wydrukowanych na grubych usztywnianych kartkach. Tematem przewodnim jest jedzenie maluchów: od niemowlaków po paruletnie dzieci.

Strona wizualna

Książeczka prezentuje się dosłownie prześliczne. Grafiki są proste, ale nie prostackie. Wszystkie utrzymują przyjemny, rodzinny klimat, a ich oglądanie to prawdziwa uczta dla oczu.

Słów kilka o treści

Jeśli zaś chodzi o treść, tej nie ma dużo. Na każdej stronie zamieszczono jedno lub dwa króciutki zadania. To, co wyróżnia tę publikacje to fakt, że część z nich zawiera proste zadania np. „przytul mamę” czy „pokaż swój kubeczek”. Dzięki temu maluch może nie tylko słuchać i oglądać, ale aktywnie brać udział w czytaniu książki.

Ciekawy dodatek

Interesującym dodatkiem jest dołączona karteczka, na której znajdziemy 5 zasad dotyczących jedzenia z dziećmi. Jej poręczny format umożliwia przyczepienie jej np. magnesem do lodówki. Bo chociaż zasady są proste i oczywiste, czasem naprawdę łatwo o nich zapomnieć.

Dodatkowym plusem tej pozycji jest to, że może za jej sprawą uda się zachęcić maluchy do jedzenia. Z pewnością warto spróbować! W mojej ocenie „Ala i Anetek jedzą” to ładna i użyteczna książeczka, która urozmaici biblioteczkę małego czytelnika!

#WspółpracaRecenzencka

Złość zawsze kojarzyła mi się z… porażką, czymś nieodpowiednim, przegraną rozumu z sercem. Nigdy nie patrzyłam na to jak na pewien etap, regulator emocji, czy sposób wyrażenia potrzeb. Ta książka uzmysłowiła mi, że nawet jeśli moje podejście nie jest zupełnie błędne w stosunku do dorosłych, to w przypadku dzieci nie sprawdza się zupełnie.

„Moje dziecko się złości. Droga do spokoju w rodzinie pełnej emocji” to krótki, ale bardzo konkretny poradnik dla rodziców. Autorka stara się w nim odczarować dziecięcy gniew, ale też uspokoić rodziców, którzy tak jak ja, podchodzą do nerwowych sytuacji dość negatywnie.

Przede wszystkim Małgorzata Stańczyk stara się podejść do tematu z dużą cierpliwością i jeszcze większym zrozumieniem. Proponuje, by rodzice przyjrzeli się dziecięcej złości, spróbowali ją oswoić i potraktować jako objaw. Z drugiej strony jest też wyrozumiała dla mam i ojców – nie przerzuca na nich winy za emocje dziecka. Co więcej, uwzględnia również uczucia rodziców, bo tylko rozumienie samego siebie pozwoli odpowiedzialnie podejść do malucha, który nie jest w stanie ujarzmić swojej energii.

W książce zawarto bardzo dużo praktycznych porad. Autorka stawia pytania i udziela na nie odpowiedzi. Przytacza też najczęściej występujące problemy (jak koniec bajki, czy gry komputerowej) oraz proponuje konkretne kroki.

Jednak warto mieć też na uwadze, że dziecięcej złości nie da się uniknąć. Autorka nie obiecuje, że powie nam co zrobić, by maluch nigdy nie wpadł w furię. Wręcz odwrotnie! Z jej porad wynika, że taka sytuacja prędzej czy później będzie miała miejsce. Jednak książka i w tym zakresie stara się przygotować rodzica na te ciężkie chwile, wyjaśnia mu mechanizm oraz przyczyny dziecięcego gniewu.

„Moje dziecko się złości” to świetny, bardzo konkretny poradnik. Z pewnością zostawię go w swojej biblioteczce, bo nawet jeśli nie teraz, to w przyszłości może mi się przydać.

A jak Wy radzicie sobie z dziecięcym gniewem?

Dominika Róg-Górecka

W stajni w Kopytkowie nie ma miejsca na nudę. Pewnego poranka Niunio, jeden z mieszkańców stajni, budzi się z kolorowymi lokami na głowie i ogonie. Czy to przypadkowa metamorfoza czy może wynik czarów? Tego dowie się czytelnik w pełnej uroku i humoru książce „Czary w Kopytkowie”.

Fabuła opowiada o przygodach mieszkańców stajni, zwłaszcza Niunia, który staje się głównym bohaterem po tym, jak na jego grzywie pojawiają się tajemnicze loki. Gdy do stajni przyjeżdża urocza Lukrecja, zaczyna się kłopotliwa, a nawet miłosna, intryga, w której wezmą udział nie tylko wesołe zwierzaki, ale też właściciela stajni oraz jej wnuczka.

Książka zachwyca nie tylko zabawną i angażującą fabułą, ale także bogatymi treściami. Po pierwsze, cieszy fakt, że jest to ciekawa lektura, która bawi i angażuje czytelnika od pierwszej do ostatniej strony. Po drugie, mimo że fabuła jest lekka i przyjemna, jednocześnie niesie ze sobą piękne przesłanie o przyjaźni, akceptacji i współpracy.

Oprawa graficzna książki również zasługuje na uwagę. Ilustracje są nie tylko śliczne i klimatyczne, ale także przyciągają uwagę czytelnika i dodają głębi opowieści. Dzięki nim czytanie książki staje się jeszcze bardziej przyjemne i angażujące.

Niezwykłym dodatkiem do tej książki są specjalne kody, które po wpisaniu na stronę odsyłają do filmików z Katarzyną Dowbor, która opowiada o hodowli koni. Te materiały mogą być nie tylko interesujące dla dzieci, ale także dla dorosłych, którzy chcą zgłębić tajniki tego fascynującego świata.

Podsumowując, „Czary w Kopytkowie” to nie tylko piękna i zabawna książka, ale także mądra i wartościowa. Bogata w treści, angażująca i przyjemna zarówno dla dzieci, jak i dla dorosłych. Nie sposób się nią nie zachwycić!

Dominika Róg-Górecka

 #WspółpracaRecenzencka

To był naprawdę piękny dzień, a do tego ze świetną książką! „Ulotny zapach czereśni” to powieść, która wprawiła mnie w dobry nastrój, chociaż nie zabrakło w niej też trudniejszych momentów.

Najnowsza powieść Mistrzyni od szczęśliwych zakończeń, czyli Magdaleny Witkiewicz, została wydana nakładem jej wydawnictwa FLOW. Powieść nadąża za obecnymi trendami na ryku wydawniczym i zachwyca czytelnika pięknymi, tematycznie barwionymi brzegami. Ale oferuje też coś więcej! Książka ma w środku piękne, idealnie pasujące ilustracje. I jest ich naprawdę dużo! To wydanie to prawdziwa przyjemność dla oka i z pewnością na dłużej zagości w mojej biblioteczce. Za żadne skarby nie chciałabym się pozbywać takiego cuda!

A jak z fabułą? Otóż równie nieźle. „Ulotny zapach czereśni” to opowieść o kilku pokoleniach pewnej rodziny. Zaczynamy od Marianny, która zakochuje się w nieodpowiednim chłopaku. Tak przynajmniej oceniają go matka i babka. Bo poza tym, że jest dobry, uczciwy i pracowity, to niestety nie pochodzi z najlepszej rodziny. I to jest główny problem. Bo w rodzinie Marianny już był podobny mezalians i zakończył się fatalnie! Kobiety chcą więc chronić najmłodszą latorośl przed błędami przeszłości, jednocześnie unikając rozmów o niej. Jednak losy przodków zaczynają odgrywać coraz ważniejszą rolę w życiu dziewczyny. W pewnym momencie będzie musiała zdecydować, czy podążyć za głosem serca, czy rozumu.

„Ulotny zapach czereśni” to powieść, w której historia odgrywa kluczową rolę. I to nie tylko ta bardzo odległa. Powoli poznajemy losy Marianny, by potem zacząć odkrywać losy jej przodków. Jest to więc historia, która spodoba się miłośnikom sag rodzinnych. Pierwsza połowa książki raczej spokojnie wprowadza nas w skomplikowaną sytuację rodzinną. Druga z kolei znacząco przyspiesza i muszę przyznać, że tę przeczytałam na raz. Nagle zaczęło się bardzo dużo dziać, a tajemnice wyjaśniać jedna po drugiej.

A sekretów jest w tej rodzinie naprawdę sporo! Ciekawie jest również z tego powodu, że żaden z bohaterów nie ma pełnego obrazu przeszłości. Wszystko układa się powoli, a całość dodatkowo utrudniają fałszywe informacje, czy niedopowiedzenia. Bo pamięć ludzka jest ulotna, a nie każdemu zależy na odkryciu prawdy.

Autorce udało się też świetnie oddać emocje głównych bohaterów. Stawia na ich drodze wiele przeszkód i problemów, ale też daje nadzieje na realizacje marzeń. Nic nie jest jednak ani proste, ani pozbawione kosztów. Plusem jest też to, że sama powieść nie jest przesłodzona, chociaż fakt, pojawia się kilka iście filmowych zwrotów akcji, jednak moim zdaniem, wpływają one na fabułę tylko w korzystny sposób, bo albo dodają emocji, albo przyspieszają tempa.

Jeśli więc lubisz powieści z mocnym wątkiem historycznym, cenisz dobre obyczajówki i doceniasz skomplikowane relacje rodzinne, koniecznie sięgnij po ten tytuł!

 #WspółpracaRecenzencka

Nie jestem pewna, czy jestem kociarą, ale z pewnością mam do kotów słabość. Właśnie dlatego tytuł „Mruczenie wymaga miłości” dosłownie mnie urzekł. Czytałam już kilka publikacji poświęconych tym futrzanym milusińskim, ale nigdy nie mam dosyć nowych książek. Dlatego z bardzo pozytywnym nastawieniem sięgnęłam po „Mruczenie wymaga miłości”, którego podtytuł brzmi „Sekrety szczęśliwej kociary i kociarza”.

„Każdy kot jest wyjątkowy i potrzebuje czasu, aby nawiązać więź z nowym opiekunem. Bądź cierpliwy (…), dając kotu czas na zaufanie i adaptację do nowego domu”.

Uwielbiam powieści, w których motyw książki odgrywają ważną rolę! Dokładnie tak jak w „Grze w życzenia”. Ale to nie wszystko! Ta powieść porusza, intryguje i daje do myślenia!

Dominika Róg-Górecka

„Między nami jest Śmierć” to książka, która bardzo pozytywnie mnie zaskoczyła! Już od pierwszych stron wciągnęłam się w opowieść. A to był dopiero początek prawdziwie magicznej przygody!